Science fiction & Fantasy

Boek 1:

De Polygondor®©

 

Ik ben Areyan, een Polygondor en ik reis gelukkig niet alleen.

Dat is in deze tijd niet zo verstandig.

En ik kom uit de streek van Semipalatinsk, Kazachstan, ooit deel van het Groot Communistisch Rusland.

Het is het jaar 2044 na Christus.

In dat gebied en in de voormalige Sovjet Unie of C.C.C.P., ligt het plaatsje Barichov, hoofdstad van de regio,

genoemd naar de Nucleair geleerde Iurgis Barichov.

De uitgebreide steppen wisselen zich daar af met wisselend gebergten en heuvels.

Daar waar, van ongeveer 1936 tot 1969, Nucleaire testen werden uitgevoerd, kwamen toen veel mismaakte baby’s ter wereld,

mismaakt door de veel te gevaarlijke nucleaire testen.

Boratzjá, was de nieuwe verantwoordelijke in de Fabriek, nadat Barichov een politieke loopbaan kreeg aangeboden,

dat zeker zijn einde zou hebben betekend. De komst van Boratzjá en zoon als hoofd van Semipalatinsk en ‘de Fabriek’

veranderde voorgoed de situatie ten slechte en zou tot de huidige situatie leiden. Barichov dook onder.

Het landschap was vernietigd en het drinkwater besmet.

De toenmalige regering had een zelfvernietigingsmechanisme in werking gezet en wou daar

de consequenties niet van onder ogen komen. Dat brak ze op, toen.

Ik ben één van de weinige over, een mismaakte en bovendien een nog zeldzamere zogenaamde Polygondor,

speler met de atomen en neutronen. Net zoals mijn moeder dat was, maar dan veel sterker en heel bewust.

Hoewel het woord polygondor toen nog niet voorkwam, kreeg het in die komende jaren door “de professor”, die betekenis.

Er waren veel mismaakten, niet veel zoals ik, de meesten zijn opgespoord en opgejaagd door hun honden, vastgezet en

mishandeld door hun verschrikkelijke proeven en vermoord.

Anderen hebben zich samengevoegd in kleine groepjes zoals de onze. Nog anderen dachten wraak te kunnen nemen tegen de mensheid,

door te plunderen en te moorden.

Als we die groepjes tegenkwamen eindigde dat altijd in een wreed treffen.

Gelukkig zijn dat er niet veel en worden het er steeds minder.

 

‘De nucleair mismaakten…..’, mijn gemijmer begint weer een sentimenteel trekje te krijgen.

Ik ben geboren in 1958, maar ik blijf vijfentwintig, nu al voor een eeuwigheid ofzo. Waarom ook juist die leeftijd??

Misschien was ik toen pas uitgegroeid, volwassen?

Wie ’t weet mag ’t zeggen. Joost?

 

Mijn moeder(Moesjka) ia al weer een tijdje dood, gestenigd in de tweede serie rellen van 1976, de inleiding voor de 'Glasnost' en 'Perestrojka' van Michael Gorbatsjov. Hoe kwaad we waren op de normale mensen. Totdat het besef groeide dat de Fabriek hiervoor verantwoordelijk was.

Ik mis haar nog steeds elke dag, maar dat maakt me geen watje, integendeel. Het herinnert me aan datgene

dat nooit meer goed komt….nooit meer !

En ik sterk me met de kennis dat er anderen zijn zoals ik, strijdvaardig en recht.

Ondanks alles ben ik, van moeder uit, toch niet bijzonder lelijk (als ik dat van mezelf

mag vinden), maar wel erg speciaal: een speciaal ‘Semipalatinsk-kindje’: een Polygondor.

Laat ik proberen het simpel uit te leggen.

Een Polygondor is een manipulator van DNA-moleculen en atomen.

Ik ben zo iemand die diverse nucleaire en genetische veranderingen heeft moeten doorstaan en daardoor in toevallig, of is het de hand van God,

in staat is iedere vorm van leven te manipuleren, leven te herschrijven, zoals anderen computerprogrammaatjes schrijven.

Herschrijven en aanpassen, om uiteindelijk een geheel nieuwe vorm, de zogenaamde polygoon, als cel te creëren, aan te passen of te herscheppen.

Stel je hebt een tekenprogramma: je tekent een cirkel.

Een cirkel bestaat eigenlijk uit allemaal puntjes en al die puntjes worden d.m.v. een lijn verbonden tot een cirkel.

Ook een rechte lijn bestaat dus uit onderling verbonden puntjes.

Verplaats je één puntje dan is die cirkel geen cirkel meer, of de lijn is dan krom.

Hetzelfde met een polygoon, alleen zijn de mogelijkheden met polygonen oneindig veel groter.

Puntjes verplaatsen, toevoegen of juist weghalen heeft grote gevolgen voor vorm van die polygoon, zie (*2voorin).

En aangezien lucht ook bestaat uit moleculen kun je dus,  gebruik makend van die luchtmoleculen, ook op afstand bepaalde moleculen van een gewenst deel veranderen.

Via, via, en via…..snap je het nog tot zover.

’T is eigenlijk wel makkelijk.

 ‘Never underestemate the beholder!’, moet ik me even voorhouden.

Sorry. Die wetenschap maakt het werken met polygonen veel uitgebreider en tevens gevaarlijker.

Maar zeker interessant…….

Dit is in het kort wat ik doe met het veranderen van de DNA en hun moleculen. Voor zover ik me ervan bewust ben dan.

Sommigen durven het in de hoek van Magie te plaatsen, zwart zoals ze beweren.

Ik weet dat het niets Magisch is, jammer genoeg….

Magie, ik houd er wel van, maar tevens ben ik ook wel een beetje bang voor.

Onbewust gaat het er met polygondorren toch wel minder vriendelijk aan toe als ik voor doe komen.

Niet bewust, maar toch. Dat zul je nog wel merken.

En zo maak ik bij wijze van spreken van een appel uiteindelijk toch nog een peer, en als ik wil ook nog op afstand.

In de praktijk betekent het van die saaie hogere mathematica: nieuwe vormen (polygonen) creëren van bestaande

polygonen zoals die overal om ons heen zijn, het ALLES  is.

Daarbinnen moet ik veelvuldig gebruik maken van de radius en in-radius voor

het bewegen in de 3^e en zelfs 4^e dimensie.

 

Dat is wat ik voor me moet zien wil ik er wat aan kunnen veranderen. Je moet ’t ‘zien, je erin begeven, anders lukt het niet.

Het verschijnt voor me als een hallucinatie. Zo’n echt doorschijnend computerscherm, direct vanuit mijn digitale rechter oog.

Dat oog ziet alles in een licht soort rood met groen, met lijntjes en cijfers.

Het oog is een vervolg op het oogprogramma voor Vladimi, hem leer je ook vanzelf kennen, van Groep 3.

Alle afstanden die mijn oog ziet is digitaal weergegeven in donkerder groen. natuurlijk is de alarm kleur rood..

De normale wereld zoals die voor ieder ander zichtbaar is wordt min of meer normaal weergegeven.

De werkelijkheid mag niets van zijn eigen waarde verliezen, vandaar.

Het is ongelooflijk, maar waar: hoeveel waarde het normaal zien van de wereld is.

Vladimi ( van groep 3) weet daar alles van.

En dan zit ik erin, het is overal om me heen. Ik grijp om me heen en ‘pak’ wat ik wil.

Naast mezelf zijn er nog andere zogenaamde “Polygondorren’’, hoeveel weet ik niet. Ik heb ze nog niet mogen ontmoeten.

Wel denk ik dat de Fabriek ze weet te gebruiken.

God helpe hun slachtoffers, ik heb enkele resultaten op sterk water gezien.(* 2 voorin)

 

Ik ben zo’n 1.75 meter lang en weeg 73 kg, m’n blonde haar krult als een dikke bos over m’n

iets te hoge schedel. Met m’n hel blauwe ogen, waarvan de rechter dus digitaal en iets lichter blauw is,

eigenlijk een beetje raar voor een Kazakhstaan. en mijn haar is blond, bijna wit en slecht en geknipt.

Het geeft mij eigenlijk een hoog-Scandinavische uitstraling. M’n oren zijn ongeveer nog het enige dat

aan m’n verleden doet denken. Ze steken met ietwat mismaakte punten wat verder naar buiten als me lief is

en waren vaak een reden tot felle pesterijen.

Ik heb redelijk normale mannenhanden gekregen, ook al ben ik nooit in staat geweest echt zwaar werk te doen.

M’n vingers zijn normaal maar met grote knoken. Vroeger had ik ook grote bulten hier en daar; zoals

de gebochelde van de Notre Dame. In mijn jeugd heb ik dan ook vele malen een zelfmoordpoging overwogen.

Maar als ik dan denk aan de moeite en ellende die mijn Moesjka heeft moeten doorstaan, toen ze mij kreeg

en al die jaren daarna om mij op te voeden, dan kom je gauw uit je zielige depressie vandaan. Dat kan ik je wel vertellen.

 

Maar met wat polygoonwerk, echter onder de supervisie van de professor, zijn die bulten allemaal verdwenen, en ben ik vanaf mijn 16^e in staat gewoon

rechtop te lopen.

Waarom ik, nu op mijn zesentachtigste, nog steeds niet ouder lijk te worden dan vijfentwintig komt waarschijnlijk ook door mijn gave

en het soort straling waar ik aan blootgesteld ben..

Er is nog zoveel onduidelijk.

Goed…. verder heb ik een versleten jeans aan en lichte marinierslaarzen gevoerd met bont.

Die hebben we allemaal, meegenomen uit een hals over kop verlaten mariniersbasis.

En in alle maten, uiterst welkom. Ze vergemakkelijken het aantal kilometers dat we afleggen aanzienlijk. Verder heb ik,

ook net zoals iedereen, een riem met een holster van een Semi-automatische Slovak S-200 met laser. Zwaardere wapens

bewaren we afgesloten in iedere schuilplaats. Met als topstuk de Curve-gun, Kel-Teck Y4. Met inklapbare kolf en

diverse lopen. Dit mitrailleur-achtige geweer vuurt kogels af met diverse verwisselbare en voor instelbare lopen,

ook met curve. Oftewel: hij schiet om een hoek, superhandig.

Ons rechteroog is naast normale visie ook een camera in 3-d.

Tevens heb ook ik natuurlijk zo’n sneeuw-ski- zonnebril, waarmee je bijna in de zon kunt kijken, met infrarood- en nacht kijker.

Modieus uitgevoerd. En logischerwijze een groot jagersmes en zo’n zwitsers zakmes met allerlei onderdelen.

De blikopener die eraan zit komt het beste van pas.

Verder een mondkapje dat fungeert tevens als gasmasker, voor de vele gaswolken die hier en daar rondzweven boven de toendra

en in de verlaten gebouwen. Ook mag een Dyneema- 4^egeneratie kogelwerend vest niet ontbreken.

En als we naar buiten gaan kunnen we natuurlijk niet zonder onze extra lange pooljas, bijna tot aan de enkels, die bescherming biedt

tegen de bittere poolkou in de winter en toch nog frisse nachten in de zomer eigenlijk wel een ‘cool’ uiterlijk.

Deze is ook kogelwerend versterkt maar toch licht.

Als je er eigenlijk over nadenkt zijn we eigenlijk tot aan het belachelijke toe in redelijke oorlogsstaat.

Grinnikend bedenk ik me; ‘Wie had dat nog gedacht van dit stelletje ‘mismaakten’.

In de zomer kan het hier wel 35 tot 45 graden worden en als je dan in de toendra rondwandelt heb je zelfs de beschutting

van je jas nodig. ‘sNachts is het dan weer fris. De temperatuur van de aarde stijgt ieder jaar weer opnieuw tot recordhoogte.

De voorbode van een nieuwe ijstijd, is mijn overtuiging. Niet de CO2, niet de mens is er verantwoordelijk voor Dat is een te kleine factor.

De aarde zelf, die hersteld zich langzaam maar zeker, dat weten we ook sinds kort..

En nu, terwijl een zwoele wind door de vallei scheert en je wangen verwarmt zoals een airconditioner die op warm staat, werkt de jas zelfs verkoelend.

Het moet zo’n jaar na de 1^e serie rellen van 1967 zijn geweest, toen het begrip

polygondor zich bij mij voor het eerst fysiek voordeed.

 

De nucleaire lucht- en grondtesten waren toen nog niet gestopt. Ik herinner me er niet veel van, alleen de nasleep vergeet je niet snel.

Zelfs de sirenes waren gestopt, er was geen zelfs enkele waarschuwing meer.

 

Ik was net 9 jaar oud en zat op een dag, in een versleten korte broek, zoals bijna alle

dagen diep verzonken in dagdromen, en zo ver mogelijk weggedoken in een van mijn schuilplaatsen, van die diepe donkere holletjes in de stenen wand.

Op een bepaald moment voelde ik me niet alleen. Je kent dat gevoel wel, alsof iemand naar je kijkt, je nekhaartjes gaan omhoog.

In het donker zag ik niks, maar ik hoorde een vaag geritsel, vlakbij. Van schrik verstijfde ik, terwijl ik in een reflex vooruit greep naar waar ik iets van gevaar vermoedde en iets vastpakte. Enkele minuten later, het leek wel een half uur, ontspande ik me en nog steeds geschrokken sprong ik snel m’n holletje uit, “het” nog in m’n hand.

Het was een slang, en niet zomaar een: een gemuteerde, nu zéér giftige rattenslang, één van de weinige soorten slangachtigen

die het overleefd hebben. Alleen… deze was versteend, als van marmer.

‘Onmogelijk’, dacht ik; ‘in de grot glibberde hij nog toen ik m vastpakte, onmogelijk!’

Dankzij alle waarschuwingen van de toen grootste nucleair-genetisch specialist, Professor Barichov,

was leven allerheiligst voor mijn Moesjchka, ten spijt de problemen die zich zeker voor haar zouden ontvouwen en opstapelen.

De professor was toen bijna de enige die het leed van de nuclearslachtoffers, jonge moeders en kinderen van deze

slachtoffers begreep, doorgrondde en hun op zijn eigen, keiharde manier duidelijk probeerde te maken hoeveel ellende

en zorgen het krijgen van zo’n baby met zich mee bracht.

‘Voorkomen ís genezen’, is zijn motto.

 

 

(dit is dus een gedeelte uit de beginpagina's van de Polygondor. Haal Uw exemplaar in de boekwinkel.Of tijdens de aktie periode via onze web-boekenwinklel maakt U kans op Uw exemplaar gratis. Geld terug inclusief  verzendkosten!)

 

Wees er snel bij!! tot dan......tot ziens!

Jerryaan