De kracht van de pen...

Je hebt van die mensen, noemen zich specialist of kenner. Roepen in het wild, doen alles om in beeld te komen en zolang mogeleijk te blijven. Iedere week weer met andere onderwerpen toch specialist blijvend. Waar ze het vandaan halen. Zogenaamd kundige, wáár het ook over gaat!

Zo lag ikop mijn gemak naar één van de debatprogramma’s te kijken. Daar zit er ook een tussen, groot in het aandacht trekken. Ieder aflevering weer. Met één blog dat je ineens tot specialist maakt. Zo ken ik er nog wel een paar. Al zou het jaloersiteit zijn, wordt het steeds moeilijker er naar te kijken. Zo, nu maakt dit stukje mij ook tot een specialist, kenner en is het een ander zijn/ haar beurt mij te necrotiseren*. Voel je je geroepen? Ga gerust je gang!

                                   * necrotiseren= doodschrijven( zie mijn Mel'koldertjes)

jerryaan

Het is al lang zover. Al twee dagen zit ik met spanning te wachten, wat uurtjes wegschrijven hier helpt niet veel. Nee, gister ging hij mijn deur voorbij. Het voelt net als Sinterklaas: komt ie wel of niet, ben ik zoet genoeg geweest om hem mijn deur of schoorsteen niet voorbij te laten gaan.

Dat het ook deze keer zoveel impact zou hebben heeft niemand me verteld, ik dacht dat het wel zou afnemen, maar dat is dus niet zo. De spanning neemt toe, het is bijna het einde van de week en bij het CBH is het al aangemeld. Ik kan dus zelf al mijn eigen boek bestellen terwijl ik dus nog niet eens een in mijn handen heb gehad. Ik ben zo druk bezig dat ik niet eens inde gaten heb dat de postbus, nee niet de postbus maar de autobus waar de postbode de pakketpost mee rond brengt, voor gereden is. Dan gaat de bel. Ik heb nog steeds niets in de gaten. Ik open de deur en daar staat de postpersoon. Hij heeft twee pakketten tussen zijn benen geklemd om de scanner goed het werk te laten doen. Let op, hè! Ik vraag: 'Wie is er nu weer niet thuis? Voor dat buurtje bewaar ik niets hoor!' Mijn herinnering aan hem voor dit kleine feit is overbodig, want het pakketje is voor mij! Hij moet lachen om de blijdschap die ik toon met het ontvangen van mijn pakketje. 'Mijn boek!' leg ik uit. Ik hoef nergens voor te tekenen en met een snel bedankje doe ik de deur dicht.

Snel open ik met een mesje de doos, haal het boek uit de popverpakking en zet hem voor me op tafel. Tevreden kijk ik er naar. Dat doe ik nog steeds want het boek staat er nog. En ik haal 'm nog even niet weg. Echt niet.

----------------------------------------------------------------------------------

Waarheid als een kalf….

Kijk een gegeven paard nooit onder de staart,

je krijgt onherroepelijk stront in je ogen!

-----------------------------------------------------------------------------------

Mel’kolder’tje: Hebberigheid en Gods ellende.

Radeloos en doelloos! Ja, bijna zombie-achtig te noemen, dolen ze rond. De gedupeerden van Vodafone. Als sinds woensdag. Stelt U zich voor!
Starend naar het ontvangst metertje en een kort zinnetje dat aangeeft dat er geen ontvangst mogelijk is.
Radeloosheid dat doorwerkt door de nacht, zodat ze met rood doorbloedde ogen en diepe inktzwarte wallen onder hun ogen aan hun bureau op het werk zitten. Niet in staat te werken of zelfs maar normaal te functioneren. Starend naar het schermpje, dat de opening van de wereld is. Hun wereld, hun hele wereld.
De Apocalypse heeft plaatsgevonden. Chaos alom en zeker het einde van de wereld zoals wij die nu kennen. Ja, de Apocalypse dus. Iedereen weet dat. Hét middel de wereld stil te leggen is het uitschakelen van de stromen informatie, via de satelliet naar de ontvangers hier op aarde. Wellicht hét belangrijkste hier op de aarde zijn, ja die ontvangstkastjes, her en der door het land. Zij maken het mogelijk dat die stroom info U ook inderdaad bereiken zal. Tot de komst van de Apocalypse.
Wraak, is verder het enige dat door hun hoofd speelt. Wraak, maar helaas aan de verkeerde persoon. Als er een vuurtje brandt in de heide, ga je ook de afgebrande bomen en heidestruiken niet de schuld geven, wel dan?
Nee, maar in dit geval wel. De bomen en struiken zijn het distributiekastje van de Vodafone. Ligt naast de oorzaak: de brand. Ze hebben er verder niets mee te maken. Ze liggen er geografisch naast. Bliksem slaat in, hel barst los en Vodafone is de schuld van de Apocalype, niet de buurman, waar die Apocalypse de wereld heeft kunnen bereiken. Ik heb geen Vodafone. Dus vind ik die woedde, gericht op de Vodafone, maar een beetje raar. Misschien was mijn mening geheel anders geweest als ik wel een Vodafoneabonnement had gehad. Maar welke drogreden je ook verzint om de Vodafone als de schuldige in deze zaak aan te wijzen, je zit er diep naast natuurlijk. Lastig, je wereld is voorbij, al enkele dagen zelfs. Achter in hum hoofden zie ik nu de euro’s al tikken. Als een taximeter tikt de tijd door waarmee straks geprobeerd gaat worden Vodafone zoveel mogelijk ‘smartengeld’ te ontfutselen.
Zodra de euro’s in zicht worden is ineens de zombietoestand over en voorbij en neemt men snel een prepaid kaartje waarmee druk overlegd kan worden met hun advocaten. Wie de echte ‘schuldige’ is wordt buiten beeld gehouden, omdat daar door de Vodafonecliënt moeilijker het geld te halen valt. Ok, een goede back-up was wel handig geweest. Maar de gedupeerden, moeten toch in eerste instantie naar het bedrijf waar de brand is ontstaan! Maar nee. Wijzen naar Vodafone levert veel meer op.
Zo zie je maar weer de aard van het beestje. Stel je voor dat iedere dag geen bereik een X-bedrag aan vergoeding oplevert. Dan hoopt iedereen met zo’n Vodafone abonnement dat het nog wel weken gaat duren voordat het weer herstelt zal zijn. Let maar op mijn woorden.
Hierdoor kom ik nu op de belangrijkste en opvallendste eigenschap van de mens en waarom God niet trots kan zijn op zijn ‘mis’creatie de mens: Hebberigheid!
Kijk eens in de ogen van een hebberig persoon en je ziet het! Je ziet waardoor onze Heer van walging de andere kant op kijkt.
Hebberigheid en …. hebberigheid. Ik had er nog een in gedachten, maar die is ook naar hebberigheid terug te leiden. Er is dus eigenlijk maar één.
Moord, diefstal, overspel en nog meer regels van de tien geboden leidden ons terug naar ’Hebberigheid! Allemaal.
Ja, Hebberigheid. En God is daarom, kotsend van walging, weggevlucht naar de verste uithoeken van het immer uitdijende zelfgecreëerde universum, waar de signalen van dat domme satellietje niet te ontvangen zijn. En hij misschien die ‘mens’ een keertje vergeten kan.

-------------------------------------------------------------------------